Bir Ölüme Ağladım, Bu Kadar, Birde...

Ben bir ölüme ağladım bu güne kadar, bir aşka... Aşk acısına. Bir kanıma bir kalbime bu kadar yandım. Ve zaten bence başka bir şey içinde çırpına çırpına ağlayamazsın. Başka hiç bir şey canını bu kadar yakamaz. Paranın güzel bir monta yetmemesi, bir türlü bitmeyen kredi kartı borcun, düşüp dizini kanatman, annenin bağırması, babanın tokadı. Hiçbiri yüzünden bağıra bağıra ağlamazsın. İstesende gurur yaparsın. Ama dünyanın en berbat ikinci acısıdır aşk acısı ve gurur falan dinlemez. Aslında hiç bir şey dinlemez. Yaş, renk, sosyal statü, din ve hatta cins bile... Bir bakmışsın âşık olmuşsun.
Ben bağıra bağıra kaç kere ağladım aşk için sayısını unuttum ve hiç faydası olmadı. Sadece sesim kısıldı ve duş altında ağladığım zamanlar nezle oldum sonunda. Gözlerim şişti ve çirkin göründüm aynalarda. Bide aşk insanı güzellestirir derler. Ama işte buda ölüme yakın bir şey ne kadar ağlatsada ölenden nefret edemediğin gibi bir türlü sevdiğinden de - ki ne kadar istesende - nefret edemezsin. O yaşadıklarını anlayamaz öylece bakar yüzüne boş boş... sen geçmesini beklersin..geçmez!

BABENDE